Rozdział 44

*Oczami Louisa*

-Lou, a ta?

-Ładna..

-To samo mówiłeś przy poprzedniej koszuli. Musimy jakąś kupić. No dobra, nałóż jeszcze tą.- przewróciłem oczami, po czym wziąłem od Alice niebieską koszulę- W tej wyglądasz najlepiej! Jak…

-Bóg seksu?- zaśmialiśmy się, przyciągnąłem dziewczynę do siebie łapiąc ją w talii i złożyłem na jej ustach pocałunek. Wtedy rozbłysnął flesz aparatu.

-Znowu paparazzi.. może czas im powiedzieć? Już i tak mają dużo naszych zdjęć.

-Chcesz żeby nie dawali ci żyć? Żebyś na każdym kroku była rozpoznawana jako dziewczyna Louisa Tomlinsona?- mówiąc swoje nazwisko zagestykulowałem dramatycznie- Nawet ni będziesz mogła wyjść na zakupy z koleżanką czy do klubu, kiedy się napijesz zrobią zdjęcie i dowie się cały świat. Tego chcesz?!

-Ale i tak już tak jest. Zrozum ostatnio musiałam przed nimi uciekać, bo pytali kim dla ciebie jestem. Jesteś jego nową dziewczyną? Czy to coś poważnego?- teraz ona zaczęła gestykulować i robić dziwne miny- A może tylko przelotny romans? Coraz częściej widać was razem!- zaczęła się śmiać i przytuliła się do mnie kładąc głowę na mojej klatce.- Już jestem wkopana po uszy.

-Okej. Będzie jak chcesz. Tylko żeby nie było, że nie ostrzegałem. Idziemy płacić?- pokiwała głową, ubrałem swoją bluzkę i ruszyliśmy do kasy. Przechodząc obok jakiegoś sklepu Alice zachwyciła się pewną sukienką na wystawie. Wtedy wpadłem na świetny pomysł. Więc wysłałem do chłopaków smsa.

*Co wy na to żeby na galę mtv dziś wieczorem zabrać dziewczyny? Zdążycie kupić im kreacje? :)*

Wszyscy odpowiedzieli mi pozytywnie. Zadowolony z tak dobrego pomysłu wciągnąłem Alice do sklepu. Wybrała białą mini do pół uda, z rękawem do łokcia, lekko rozszerzającą się od talii w dół, tworząc jakby fale. Charakter sukience dawała koronka na górnej powierzchni sukienki, tworząc jakby bluzkę.

*Oczami Harrego*

Pomysł Louisa był świetny. Z resztą zdecydowaliśmy, że dziewczyny do końca będą miały niespodziankę, więc czekało nas wielkie wyzwanie. Kupić im sukienki bez ich wiedzy.. Pojechaliśmy wszyscy wspólnie, tzn. ja, Liam, Niall i Zayn, bo Louis i tak był już z Alice na zakupach. Zayn wybrał sukienkę jako pierwszy: czarna, jednolita góra tylko z lewym ramiączkiem, i ciemnozłoty, długi aż do ziemi dół. Wyglądało to świetnie, a z jej jasnymi blond włosami, na pewno będzie się świetnie komponowało. Drugi był Niall: granatowa mini z długim rękawem w białe duże groszki, białe rajstopy i czarne, zamszowe pumpy. Kolejny był Liam: jednolita bordowa sukienka z krótkim rękawem i bez dekoltu, rozszerzana u dołu. Do tego białe szpilki z bordową piętą i biała torebka. Na koniec zostałem ja. Ale kiedy zobaczyłem ten komplet wiedziałem, że muszę jej to kupić. Biała koszula na długi rękaw, spódnica o kolorze pomiędzy czerwienią a bordo, sięgająca od talii do pół uda, czarne szelki skrzyżowane na plecach i czarny kapelusz, a do tego botki za kostkę na obcasie.

Mimo naszych obaw dziewczyny były bardzo zadowolone. My ubraliśmy się jak zawsze. Louis niebieską koszulę którą kupił dziś z Alice i czarne spodnie, Liam koszulę w szaro-niebieską kratkę i jeansy, Zayn niebieski T-shirt, ciemnoszarą marynarkę i jasnoszare spodnie, Niall szarą koszule i niebieskie spodnie, a ja biały T-shirt, czarną marynarkę i o identycznym odcieniu spodnie co Zayna. Na gali bawiliśmy się świetnie. Wygraliśmy 3 statuetki, a po całej uroczystości wybraliśmy się do klubu żeby wszystko opić. Wtedy też pochwaliliśmy się, że Alex przyjęła moje oświadczyny, a Liam i Danielle podali datę ślubu.

*Oczami  Zayna*

-To co Pauline, do parku?
-Tak. Już nakładam buty. Zayn?- spojrzałem na nią- W drodze powrotnej będziemy musieli zajść do mojej mamy. Dzwoniła rano.
-Jasne. Jestem gotowy. Poczekam na dworze.
-Tylko nie pal !- usłyszałem rozśmieszony głos dziewczyny. Za chwilę  drzwi się zatrzasnęły, a ze schodów zbiegła roześmiana blondynka, moja blondynka. Każdego dnia, kiedy budzę się obok niej, kiedy razem robimy śniadanie, kiedy stoi przed szafą i nie wie co ubrać, nie mogę uwierzyć, że ona wybrała akurat mnie. Złapałem ją za rękę i ruszyliśmy do Hide Parku. Wiadomo, jak zawsze spotkało nas kilka fanów, ale jej to nie przeszkadzało. Z każdym dniem coraz bardziej zakochiwałem się w Pauline i cieszyłem się z tego.  Bo planowałem z nią być do końca życia. Kiedy odeszliśmy od ostatniej fanki zagadnąłem Pauline o ten temat.
-Kochanie, a co z nami?
-To znaczy?
-No wiesz, mam na myśli… ślub.
-Ślub? A co ci się tak zebrało?
-A tak jakoś. Cudownie byłoby budzić się koło swojej żony…- cmoknąłem ją w policzek.
-Źle jest tak jak jest? Przecież mieszkamy razem, mamy wspólny dom, planujemy przyszłość.
-No tak, ale jesteśmy już w takim wieku, że wszyscy biorą ślub. Nawet Danielle i Liam podali już datę.
-Ale oni zaraz będą mieli dziecko! A my mamy jeszcze kilka miesięcy.
-Chcesz mi coś powiedzieć?- zapytałem ucieszony
-Nie! Nic nie wiem o tym, że jestem w ciąży. Chodzi mi o to, że nie ma potrzeby żebyśmy się śpieszyli. Chcesz wziąć ślub, tak?- pokiwałem głową twierdząco i już otwierałem usta żeby coś powiedzieć, kiedy to ona się odezwała- A w jakim kościele? Ty jesteś muzułmaninem, a ja katoliczką. Z pewnością nie zmienisz religii, a ja nie chcę chodzić w turbanach i być służką w domu!
-Chodzi ci o hidżab?- zaśmiałem się, a ona spojrzała na mnie niewistnym wzrokiem. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej i podniosłem ręce w geście kapitulacji. – Kochanie, po pierwsze czy moja mama go nosi? Po drugie, czy ty byś musiała? A po trzecie wcale nie musiałabyś zmieniać religii.- ruszyliśmy dalej.- A nawet jeżeli, to nigdy nie byłabyś moją służką.- dodałem, po chwili. Paulina znowu się zatrzymała. Pocałowała mnie, oderwałem się od niej w uśmiechu.
-Przepraszam. Powinnam pomyśleć o tym wcześniej. A co z dziećmi, w jakiej religii one by się wychowywały?
-Ty chyba naprawdę chcesz mi coś powiedzieć. Chwila, powiedziałaś, że nie wiesz o tym, że jesteś w ciąży, ale…
-Ale jest takie prawdopodobieństwo. Zgadza się. Mam mdłości, trochę jakbym przyty…- złapałem ją w pasie i podniosłem do góry. Kręciliśmy się tak kilka chwil. Aż w końcu pocałowałem ją.
-Tym bardziej powinniśmy wziąć ślub.- powiedziałem stanowczo obejmując ją ramieniem.                                                  *Oczami Nialla*

Ze snu wyrwał mnie jakiś dźwięk. Otworzyłem oczy i nie wiedziałem o co chodzi. Dopiero po chwili, kiedy się bardziej rozbudziłem obrazy z minionych kilku godzin powróciły do mnie. Tydzień po gali Peter powiedział, że czas na przygotowania do trasy, a więc od samego rana mieliśmy z chłopakami próby. Po południu wróciłem do mieszkania. Zastałem je puste. Wydawało mi się, że w czwartki Martha już dawno jest o tej porze w domu. Zadzwoniłem do niej raz, drugi, trzeci.. na marne. Chciałem zaprosić ją na kolacje czy coś, no ale postanowiłem, że zrobię jej niespodziankę i sam coś ugotuję. A to ostatnio naprawdę nie zdarzało się często. Wybiła 19, jej nadal nie było. Teraz nie tylko nie odbierała, ale miała wyłączony telefon. Zacząłem się martwić, więc podjąłem decyzje, jeżeli nie przyjdzie- albo przynajmniej nie zadzwoni- w ciągu 20min zacznę jej szukać. Obdzwoniłem wszystkich, jej koleżanki, menagera, chłopców, Petera, nawet zadzwoniłem do Lou, z którą się zaprzyjaźniły. Znowu nic. Powróciły do mnie obrazy z przed lat kiedy szukałem Natalie, nie wierząc, że nie żyje. 
-Ona żyje, na pewno żyje.- zapewniłem się.
W końcu zaraz po 20, kiedy miałem już wybrany numer policji weszła do mieszkania. Żeby to jeszcze można było tak nazwać. Drzwi zamknęła z wielkim hukiem, zdezorientowany i trochę zły spojrzałem na nią. Buty rzuciła jak nie ona, wydawało mi się, że pociągnęła nosem, więc wstałem z kanapy i chciałem ją przytulić. Spojrzała na mnie wściekła czerwonymi od płaczu oczami. Makijaż cały był rozmazany. Jej spojrzenie trwało urywek sekundy, potem pokiwała głową jakby z czymś się nie zgadzała i zaśmiała się w taki dziwny sposób. Tym bardziej chciałem ją przytulić, dodać otuchy. A ona po prostu mnie odepchnęła. Kiedy podszedłem o krok, powtórzyła to, tylko ze zdwojoną siłą. I jeszcze raz. W końcu przykucnęła przy ścianie i zaczęła płakać jakby się poddała. Zacząłem głaskać ją po włosach, podniosłem, żeby się wypłakała, ale ona wtedy dostała jakby furii. Zaczęła mnie bić, byłem jeszcze bardziej zdezorientowany jak na początku, ale złość zastąpiło chęć pomocy i bezsilność. 
-To niesprawiedliwe! Niesprawiedliwe, rozumiesz?!- wykrzyczała i biegiem ruszyła do sypialni. Zanim dobiegłem za nią, ona już zamykała drzwi na klucz. Na marne były moje prośby, by powiedziała co się stało, by otworzyła drzwi i porozmawiała. Po 2h siedzenia pod drzwiami i jej ciągłego płaczu położyłem się na kanapie. Mogłem tylko czekać. Mimo, że bardzo nie chciałem musiałem w którymś momencie zasnąć. Teraz była 3:18, a dźwięk, który mnie rozbudził, to jej kolejny wybuch płaczu i walenie pięściami o ścianę.
-Kochanie, wpuść mnie. Proszę..- błagałem pod drzwiami, po kilku minutach kluczyk przekręcił się. Martha z powrotem leżała na łóżku. Przytuliłem ją, a ona stopniowo zaczęła się uspokajać.  

 *********************************************
przepraszam, za tak długą przerwę. Ale miałam dużo nauki,  po za tym mam prawą rękę w szynie.. kryzys też do końca się nie skończył. Dzięki za komentarze i prawie 28,000 wejść. A no i sorki za taki opis tych sukienek itd, a mało akcji.. Nie wiem czemu tak zrobiłam xD Dodam wam linki tych sukienek żebyście zobrazowały to sobie. A no i sorki za to, że gala nie pokrywa się z czasem w opowiadaniu (bo tu jest już grudzień). A właśnie, niedługo rusza nowy blog z nowym opowiadaniem, a tu link, gdzie jest już prolog: http://band-dream-direction.blogspot.com/
A tu macie sukienki dziewczyn:
Pauline:  http://kalei.do/looks/50d077a947ba7e7fa300003e
Alex:   http://kalei.do/looks/50e43e1747ba7e50a0000036
Danielle:  http://kalei.do/looks/50a646ff47ba7e7ed3000006

Martha:  http://kalei.do/looks/50d0770847ba7e7fa3000006

Alice: http://www.asos.com/Elise-Ryan/Elise-Ryan-Short-Sleeved-Dress-with-V-Back/Prod/pgeproduct.aspx?iid=2666003&cid=8799&sh=0&pge=2&pgesize=20&sort=-1&clr=Nude